Lieve gemeente
Voor mij is het altijd een beetje een vreemd gevoel als ik denk aan de twee grote oorlogen in de eerste helft van de vorige eeuw. Vooral als ik denk aan de aantal jaren die deze conflicten duurden. Vier jaar oorlog tussen 1914 en 1918, zes jaar hete oorlog tussen 1939 en 1945. Daaraan voorafgaand vele jaren van oplopende spanningen. Decennialang een koude oorlog met Europa ingeklemd tussen twee grootmachten, samen met miljoenen mensen die er woonden.
Wat ik me dan soms afvraag is: hoe hebben de mensen dat volgehouden, zo lange tijd in oorlog? Zeker tijdens de eerste en tweede wereldoorlog. Sommigen in Walcheren en in Nederland hebben nog herinneringen aan de tijd van de bezetting, al zijn deze vanuit het perspectief van een kind. Mijn opa was 10 jaar oud toen de bezetting in Amsterdam is begonnen, zijn verhalen waren zeker ook van onzekerheid en spanning, van honger en verdriet, van zijn vader die gedwongen werd te werken in Duitsland. Maar er was ook een gewoon leven van een jongen van tien jaar, er waren avonturen en belevenissen, en voordat je het wist was de oorlog voorbij.
De oorlog waarmee wij op dit moment te maken hebben in Europa duurt alweer anderhalf jaar voort. En ik vraag me af, hoelang gaat het nog door? Vier jaar, zes jaar?
Mijn leven gaat door, anderhalf jaar zijn snel voorbij gegaan. Je lijkt eraan te wennen dat er gevochten wordt, niet ver van mij vandaan.
Maar waar ik niet aan kan wennen zijn de verhalen die ik hoor van Oekraïense zeevarenden. Uit het zuiden en het oosten van het land.
Daar waar gevochten wordt, daar waar huizen vernield worden. Ik zei laatst tegen een matroos uit de regio Cherson, die zijn huis zag wegspoelen na de ramp met de Kachovka stuwdam: “Laten we hopen dat het snel voorbij is zodat er in ieder geval kan worden begonnen met opbouwen”. Hij probeerde te glimlachen en zei: “Ik denk niet dat het snel voorbij is..”.
Hoe anders waren die anderhalf jaar in zijn belevenis, vergeleken met de mijne?
Er is een tijd om te scheuren en een tijd om te herstellen, schrijft de Prediker. Een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken. Er is een tijd voor oorlog en een tijd van vrede. Er is mensentijd, en er is Godstijd.
Laten we samen niet zwijgen maar spreken. Laten wij bidden om vrede.
Het is hoogste tijd.
Ik wens u een goede zomer!
Ds. Pascal Handschin
Reacties plaatsen is niet mogelijk.