Lieve gemeente
Onlangs zijn wij met het hele gezin voor een week in Zwitserland geweest. Op de terugreis met de trein door Duitsland is het mij vooral opgevallen hoeveel mensen er weer onderweg zijn. Treinen en perrons waren vol met reizigers, dagjesmensen, forensen en mensen van alle soorten die gewoon onderweg waren. Laatst kwam het nieuws naar buiten dat de drukte op de snelwegen in de Randstad nu erger is dan wat die is geweest voor de Coronacrisis. Beelden van een vliegveld op Schiphol dat het aantal mensen niet aankan zijn inmiddels een gewoonte geworden. Mensen willen weer ergens naartoe. Voor werk of voor hun vrije tijd. Mensen moeten weer ergens anders zijn dan thuis.
Er was een ander nieuwsbericht dat dezer dagen naar voren kwam. Het houdt verband met wat ik juist heb geschetst en is toch van een compleet andere orde. De Verenigde Naties meldden dat er tegenwoordig op de hele wereld meer dan 100 miljoen mensen op de vlucht zijn. Alleen in cijfers uitgedrukt is dat getal nog indrukwekkender: 100’000’000.
En wat dit cijfer wederom nog indrukwekkender en ook moeilijk te verdragen maakt is het besef dat dit cijfer staat voor meer dan 100 miljoen individuen. Mensen zoals u en ik, kinderen, vrouwen en mannen. Op de vlucht voor een heleboel verschillende dingen. Oorlog, natuurgevaar, vervolging, economische uitzichtloosheid, noem het maar op.
Als wij op reis gaan dan gaan er soms dingen mis. De trein heeft vertraging, het grondpersoneel staakt, er is file op de snelweg. Maar wat wij altijd hebben is een doel om naar uit te kijken. En de zekerheid om thuis te kunnen komen.
De wereldwijde vluchtelingencrisis is niet zomaar op te lossen, maar iets waaraan we meteen kunnen beginnen, zeker als leden van de kerk van Jezus Christus, wordt ons door het evangelie wel aangereikt: Niet naar de massa en het grote getal kijken, maar naar de enkele mens. Net zoals Jezus dat telkens weer opnieuw heeft gedaan. Het leed en het gemis van elke individuele vluchteling zien, erkennen en waarderen. Erkennen dat er geen doel is voor hem of haar om naar uit te kijken, en alleen maar pijn en heimwee bij de gedachte aan thuis.
ds. Pascal Handschin
Reacties plaatsen is niet mogelijk.