Opnieuw hebben wij een beperkte en onvolledige kerstperiode achter de rug. Niet alleen voor het maatschappelijke leven maar zeker ook voor het kerkelijke leven gold dat. Wat mij in de dagen na kerst, na de vieringen die ik voor de camera in een lege kerk heb mogen vieren vooral bezig heeft gehouden was het gevoel van: hoe lang nog? Hoe zullen wij ooit een weg uit deze beperkingen en onzekerheid vinden? En als alles voorbij is, lukt het dan om de draad weer op te pakken en op dezelfde voet verder te gaan of zijn er bepaalde dingen onherroepelijk verloren gegaan.
Niet bepaald hoopvolle gedachten om het jaar mee te beginnen.
Gelukkig had ik de gelegenheid om in de afgelopen dagen even naar Zwitserland te gaan om de bruiloft van mijn broer mee te beleven en met hem een bijzondere mee te maken. Zijn vrouw en hij hebben ervoor gekozen om middenin en onzekere periode samen iets nieuws te beginnen, ondanks alles.
Toen Thirza en ik het station van Bern binnenreden werden wij getrakteerd op het mooie plaatje dat ik aan dit verhaal heb bijgevoegd. De ochtendzon gloort achter de bergen. Meteen moest ik denken aan Psalm 121. Waar komt onze hulp vandaan?
Ds. Pascal Handschin
Reacties plaatsen is niet mogelijk.