Zondags gaan we naar de kerk
Aflevering 2:
Moslima redt onze Paasviering
Paasmorgen 16 april 2006. Trudy en ik verblijven op Gozo, het tweede eiland van Malta. We zien daar processies en andere tradities die behoren bij de Stille Week. Maar deze morgen vertrekken we vanuit het hotel in het dorp bij het veer op Malta naar het dorpje Nadur, iets meer dan twee kilometer noordelijker. De viering van Pasen is daar bijzonder, zo is ons verzekerd.
Die ruim twee kilometer moeten toch lopend te doen zijn. Denken we. Maar de weg is steil. En wat is het heet! Veel te warm voor de tijd van het jaar. We zijn dan ook opgelucht wanneer er achter ons een auto stopt. Of we naar de kerk op weg zijn, vraagt de bestuurster en of we mee willen rijden. Wat een wonder! Zomaar iemand geroepen door de Heer om ons weg te brengen! Zeker een gelovige christenvrouw. Dat kan toch bijna niet anders!
Dan begint de bestuurster te spreken. ,, Ik ben moslima. De enige op Gozo, want de rest is allemaal katholiek. Maar ik breng u graag naar de kerk hoor. Mijn man zit er ook!” De mis in de bomvolle kerk is bijna ten einde als we arriveren, maar het echte hoogtepunt moet dan nog komen.
Na afloop van de viering blijven de kerkgangers op het voorplein staan, dat volgepakt staat met mensen. Ze wachten geduldig af tot sterke mannen het beeld van de opgestane Heer de kerk uitdragen. Zodra die over de drempel stappen volgt een explosie van geluid. De klokken beieren, men steekt vuurwerk af en laat duiven los en het plaatselijke Onda speelt dat het een lieve lust is. En de mensen roepen: ,,De Heer is waarlijk opgestaan! Dank u wel Heer Jezus. Halleluja!”
Daar sta je dan tussen als degelijk gereformeerd opgevoede Nederlanders, waar een kruisje aan de muur vroeger al vreemd werd gevonden. De manier waarop de mensen hier de opgestane Heer loven en prijzen beweegt ons tot tranen.
Jezus’ opstanding zet de wereld op zijn kop. Ook op Gozo.
Wim Staat
Reacties plaatsen is niet mogelijk.