Onderstaande meditaties sprak onze dominee Pascal Handschin achtereenvolgens uit tijdens de diensten van Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Pasen.
“een mens te zijn op aarde”
Nog een keer het leven
1)Het is goed
Iedereen is hier
De tafel rijk gedekt
De bekers gevuld, overvol, niet stil te houden.
Hef aan de kelk, reik uit de hand, deel de vreugde,
Laat wat je hebt vloeien, verspil jouw zegeningen.
Het is goed, iedereen is hier
Een kring van stemmen
Een koor van vrienden
Een samenklank, een eenheid,
Zo velen malen groter dan alleen de som van alle onderdelen.
Nog een keer het leven
ook al valt de avond
de nacht zal niet verder komen dan aan het raam.
De duisternis van verdriet, verraad en pijn zal worden geweerd,
door de wachter aan de deur.
Het is goed,
De toekomst is zeker,
Als wij maar samenblijven.
2)Was ik maar water
Vrij, vloeibaar, niet te temmen.
Niet te houden.
Zomaar kunnen verdwijnen in de gleuven en scheuren van de onzichtbaarheid.
In het rustige bed van de aarde.
Was ik maar van glas.
Aanwezig, tastbaar en toch verscholen.
Niet opgemerkt door voorbijgangers,
aangeraakt en beschermt door degenen wie om mij geven.
Waar is iedereen?
Het had toch goed moeten komen.
Waar is het gezelschap dat draagt?
Een wind van verwarring heeft het uiteengedreven.
Wat blijft van mij is niet eens meer glas maar scherven.
Het breekbare is gebroken.
Het volmaakte is tenietgedaan.
Een mensenleven, gebroken en tentoongesteld,
in een openbaarheid die meedogenloos is.
God mijn God, deurwachter van mijn bestaan.
Waarom laat u het zover komen?
Waarom laat u uzelf wegjagen,
Beschermheer van mijn mens zijn?
Gebroken glas, vergoten water.
Verspild leven.
3)Licht schijnt…
Om mij heen een muur van schemer,
gordijn van twijfels, nood, verdriet.
Wat was mij ooit lief en teder?
Ogen zoeken – vinden niet.
Alsof ik struikel tussen bomen,
Hun kruinen scheiden dag van nacht.
Hun kappen, even groots als domen,
niets is te zien – ik wacht.
Wat houdt het licht van mij vandaan?
De oosterzon, het morgenrood?
Ik dwaal als dwaas – beroerd bestaan!
En toch is hoop mijn reisgenoot.
Ik wacht, de nacht komt tot een einde,
Vertrouw, het bladerdak wordt licht.
En wat mijn diepe nacht omlijnde,
Zal wijken als het donker zwicht.
Nieuw morgen, het licht stroomt naar zijn hallen.
Herboren, op weg naar ’t nieuwe land.
Ik kan niet dieper vallen
Dan in Gods open hand.
4)Hier…
Hoe gaan wij verder?
Wijs mij de weg!
Weg van krochten, kuilen, tomben.
Weg van ‘s winters kille nachten.
Lente, waar het leven speelt.
Opnieuw bloei, uit dorre takken.
Hier moeten we zijn, hier is de toekomst.
Hier – beide voeten op de grond.
Hier – de ogen kijken recht naar voren.
Hier – Waar liefde ooit ontstond.
Wijs mij de weg,
Naar de liefde die ons draagt.
De eerste belofte,
Ik zal er zijn.
Hier – begint het nieuwe leven
Het graf is leeg – wij hebben elkaar.
© Pascal Handschin – Pasen 2019
Reacties plaatsen is niet mogelijk.