Bijpraten – door Elizabeth de Haan-Roelse
Het balkon moet deels vernieuwd worden. Het is gemaakt van tuinhout en ligt op ons platte dak. Na een kleine 20 jaar waren de liggers verrot, zodat de planken los kwamen te zitten. Een prima zomer-klus als het niet te heet is. Het schiet al op: de planken liggen weer vast, nu het hekwerk nog afmaken vóór het weer 30 graden wordt.
Samen zijn we heel handig geworden, vooral in de jaren dat we de bakkerij aan de Korteweg hebben verbouwd tot een comfortabel woonhuis waar we nooit meer weg willen. De bakkerij hebben we gevonden omdat we de pastorie in Koudekerke moesten verlaten. Want echtgenoot had een zware burn-out opgelopen en kon daardoor in de gemeente niet verder arbeiden. Zelf hebben we meer het gevoel dat we het huis hebben ontvangen van de Heer. Na jaren van bouwen aan de Kerk mochten we iets voor onszelf opbouwen. Dat gaf veel voldoening. En ook troost, want er was verdriet en verwarring omdat we naar ons besef veel te vroeg het gemeentewerk moesten loslaten. Dat ligt al weer bijna 23 jaar achter ons. De burn-out van echtgenoot is gaandeweg – therapie werd nog niet gegeven – genezen. En ik ben de overspannenheid van toen ook al lang weer vergeten. Achteraf zeggen we: het huis is de therapie geweest. De Heer wist dat! Het kalmpjes mogen bedenken hoe we het zouden aanpakken, het uitzoeken van de materialen, het oefenen van allerlei technieken, het mengen van de specie, het elke dag een beetje vooruitgang, opbouw zien. Het genot van een kamer die “af” is. We danken God ervoor.
En nu zijn er alweer zaken die aan vernieuwing toe zijn. Zo zal er altijd wat te doen blijven aan ons huis. En ook aan het “huis van de Heer”, wat de Kerk in de wereld is. Ook in dát huis mogen we nog altijd actief zijn, ook dat is onze woning. Blij dat we ook daar onze klusjes mogen doen naar onze eigen gaven en mogelijkheden.
Vervolg
Het één roept wel eens het ander op en soms heel dicht bij huis. Onderstaande reactie ontving ik voor de nieuwsbrief, van echtgenoot Bouke de Haan.
Vergankelijkheid en vernieuwing- door Bouke de Haan
Elizabeth schreef er vorige week over: de balken van ons balkon waren verrot. Ook geïmpregneerd hout gaat niet eindeloos mee. Schroeven vonden geen houvast meer. Het was een gammel geheel geworden en dus hard aan vernieuwing toe. Nu er inmiddels een nieuw balkon ligt, moet het er weer jaren tegen kunnen.
De tand des tijds – Zo gaat het ook met gebouwen en andere mooie dingen die mensen kunnen maken. Het ene gaat langer mee dan het andere, maar ze hebben het eeuwige leven niet. Ik denk aan een regel uit een lied uit de bundel van Joh. de Heer: “Niets is hier blijvend. Alles, hoe schoon ook, zal eenmaal vergaan.”
Bij de klus aan ons balkon zag ik een gelijkenis met het mensenleven. Wij zijn de 70 gepasseerd. We zijn gezond en daar zijn we blij mee en dankbaar voor. Maar desondanks gaan de dingen niet meer zoals toen we 30 waren. De tand des tijds.
Maar is het niet zo dat ook wij, net als ons balkonnetje, het perspectief hebben van vernieuwing? Paulus schreef: “Daarom verliezen wij de moed niet, maar al vervalt ook onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd.” 2 Korinthiërs 4:16 NBG. Door onze verbondenheid met Jezus Christus hebben wij deel aan zijn lijden en dood (ja, ook dat) maar ook deel aan het nieuwe leven. Op de Grote Dag zullen ook wij een nieuw lichaam krijgen, zoals Jezus (als eersteling van een grote oogst) op die Paasdag ontving. Een vreugdevol vooruitzicht.
Reacties plaatsen is niet mogelijk.